Het is zo ver; de nieuwste Beauty+ ligt in de schappen en op pagina 18 '...gaat journalist Sabine Leenhouts (39) de innerlijke dialoog aan....' Negenendertig.....Het staat er echt. En terwijl ik het hele stuk lang echte leeftijd en de daarbij horende 'look' propageer, denk ik: 'GVD, ik ben pas over een maand 39'.
Beauty+ Nummer 2 Zomer 2008
Liever leven met gebreken dan strak onder de zoden?
Ik ben niet dun, ik ben negenendertig en heb rimpels in mijn voorhoofd, om mijn ogen, borsten, knieën en mijn buik vertoont na twee zwangerschappen gebruikssporen. Om het geheel compleet te maken heb ik putten in mijn billen ook als ik ze niet aanspan en ontdekte ik niet zo lang geleden een grijze haar. Je zou je bijna afvragen of ik het bekijken wel waard ben. Nou eerlijk gezegd wel dus. En wel omdat ik dat zelf vind en zodoende vindt de rest dat ook. Ik weet iedereen er namelijk met mijn zelfvertrouwen van te overtuigen dat ik de moeite waard ben. Ik heb mézelf er namelijk ook van overtuigd dat ik best tevreden mag zijn met mijn uiterlijk ondanks dat er volgens het huidige schoonheidsideaal veel op aan te merken is. Zolang mijn zelfbeeld bevestigd wordt door complimenten, een flirt of door vrouwen die zeggen dat ik makkelijk praten heb omdat alles me staat, blijf ik mijn positief vertekende zelfbeeld omarmen. Een ‘overpositief’ zelfbeeld betekent trouwens niet dat ik niet meer kritisch naar mezelf kijk. Vanzelfsprekend let ik op dat ik niet te dik word en ga ik naar de sportschool. Het belangrijkste is dat ík blij ben met hoe ik eruit zie en dat dat in mijn hoofd nou eenmaal beter is dan in werkelijkheid, is voor mijn zelfvertrouwen alleen maar mooi meegenomen. Natuurlijk kan ik me ook helemaal gek laten maken door alles wat er aan mij verbeterd zou kunnen worden. Zeker nu er zo ontzettend veel mogelijk is en de verschillende ingrepen steeds beter betaalbaar zijn. Maar vooralsnog heeft nog niemand een botox injectie aan mij kunnen slijten om de simpele reden dat ik niet denk dat ik het nodig heb. Ik ben leuker dan een lelijke rimpel of een niet zo strakke kont. Daar ben ik echt van overtuigd…. en toch twijfelde ik laatst of het echt niet strakker, jonger of mooier moet. Een vriendin werkt namelijk voor een bedrijf dat rimpelvulsel verkoopt en zij nodigde me recent uit om mijn ‘naso labiale’ groeven op te laten vullen. Gratis en voor niets, gespoten door de meest ervaren arts die ze kende. Ook nog midden in een schoolvakantie dus de eventuele blauwe plekken zou niemand hoeven zien. Ik heb serieus overwogen om het te doen en het idee om er beter uit te zien, was absoluut aanlokkelijk. De angst voor ingekapselde verdikkingen of necrose in mijn wangen bleek uiteindelijk groter dan het vooruitzicht om te verjongen dus besloot ik het twee dagen van te voren toch af te zeggen. De risico’s, hoe minimaal ook, wogen niet op tegen het eventuele betere gevoel dat ik naderhand zou hebben. Maar ik lijk wel de laatste der Mohikanen. Want hoe moet het nou als straks iedereen, uiterlijk gezien, maar een jaar of dertig blijft en ik als enige mijn veertigste verjaardag vier met het hoofd en lichaam van een veertigjarige? Als ik in gedachten mijn vriendenkring doorloop zijn er niet zoveel die niets lieten doen. Zelfs mijn moeder liet haar oogleden liften. En A. een borstvergroting, B. een kaakverandering, C. spuit haar rimpels weg, D. overweegt een borstlift en verkleining, E. heeft al jaren niet gefronst, F. liet haar dijen liposuccen en G. onderging een nosejob. Bij geen enkele vriendin dacht ik dat ze het nodig had maar toch moest ik toegeven dat sommigen er naderhand nog beter uitzagen. G.’s nosejob bijvoorbeeld. Het maakte haar niet noodzakelijk mooier maar ze liep nadien te stralen alsof ze een affaire had. Navraag leerde dat ze het niet deed met de leuke buurman maar ze voelde zich zoveel beter omdat ze zich geen zorgen meer maakte over haar ‘ontsierende’ neus. De ingreep corrigeerde dus vooral haar zelfbeeld en het bijbehorende zelfvertrouwen. Daarom vind ik ook dat er helemaal niets mis is met laten verfraaien van je uiterlijk. Je wordt vooral gelukkiger als je lekker in je vel zit en je goed over jezelf voelt. Waar ik me wel echt zorgen over maak zijn de vrouwen die zijn gaan geloven dat er genetisch iets mis met ze is als de jaren te zien zijn. Dat het abnormaal is om op je vijfendertigste lachrimpels rond je ogen te hebben of dat het not done is om een frons te trekken. Vrouwen dus die gebukt gaan onder het schoonheidsideaal en om alle verkeerde redenen een schoonheidscorrectie uit laten voeren. Trouwens dat schoonheidsideaal hoef je toch ook niet blind te volgen. Als dat ideaal inderdaad bepaald is door de beelden die we om ons heen zien dan wordt het tijd om je het volgende eens af te vragen. Als ieder mens te maken krijgt met verval waarom dan de celebrities, de supermodellen en andere beroemdheden niet? Het antwoord is te simpel; zij verouderen precies op dezelfde manier als jij en als je echt gelooft dat Madonna, Nicole Kidman en Byoncé er zo jong en fabulous uitzien omdat jij slechtere genen hebt dan ben je knettergek. Deze vrouwen trainen zich een ongeluk en laten alles wat mogelijk is om er maar zo glad en jong uit te zien doen. Dat moet je je realiseren voordat je jezelf een complex aanpraat over jouw veroudering of het niet hebben van een ‘model gezicht’. Want je weet toch dat film niet echt is, dat de foto’s van modellen en celebs gefotoxd zijn en dat het onmogelijk is dat natuurlijke borsten rechtop staan als je op je rug ligt! Je wordt inderdaad iedere dag gebombardeerd met beelden van vrouwen die er anders, en ja misschien wel veel beter, uitzien dan jij. Maar heb je je ooit afgevraagd waarom er op een slordige zeseneenhalf miljard mensen maar zo weinig beroemdheden zijn? Dat zijn er maar zo weinig omdat het niet normaal is. Niet normaal in de meest letterlijke betekenis van het woord; niet volgens de norm of het gemiddelde. Net zoals het niet normaal is dat de mannequins op de catwalk een meter tachtig meten en daarbij drieënvijftig kilo wegen. Dan heb je volgens de anorexiadeskundigen een gevaarlijk laag BMI, daar ga je dood aan. Dat weet iedereen en toch zijn er vrouwen die voor zichzelf bepalen dat dat de norm is. Er is niets mis met het verlangen om er lekker uit te zien. Maar ik vind dat het wel reëel moet blijven en het misschien een idee is om wereldwijd het woord ‘goed’ beter te definiëren. Als er ‘goed’ uitzien synoniem staat voor er ‘jong’ uitzien dan streef je op den duur ook weer een onhaalbaar ideaal na. Daar word je toch niet blijer van? Mooier trouwens al helemaal niet als ik de verschillende strakgetrokken bejaarde dames zo bekijk, maar dat terzijde. En natuurlijk begrijp ik dat het kwetsend voelt wanneer je als televisiepresentatrice ontslagen wordt omdat je te oud bent. Maar er ‘gemakkelijk mooi, jong en fris’ uitzien is een vereiste voor deze baan. Net zoals je niet als stewardess aangenomen wordt als je maat zesenveertig draagt, geen modeshows mag lopen voor ‘een Maatje Meer’ als je size zero hebt of tot Miss Black Beauty verkozen wordt als je blank bent. En volgens dit principe heb je in mijn beleving dus niet het gezicht van een dertigjarige als je veertig wordt. Maar zo werkt het vandaag de dag dus niet meer. Want iedereen kan beslissen dat jaren van teveel eten en te weinig sporten uitgewist worden met een liposuctie of dat ze dit jaar geen vijftig maar tweeënveertig worden. Is het een oneerlijke strijd? Ja misschien voor mij wanneer ik als ‘puur natuur’ wil concurreren met ‘kunstmatig verjongd’. Maar dat gebeurt niet want ik koos er voor om de competitie niet aan te gaan. Ik voel me namelijk niet zo snel minder dan iemand anders. Ik zie de positieve kant ook want de meeste vrouwen die zich laten verbouwen, worden veel leuker in de omgang. Onzekerheid hindert ze niet meer en ze zeuren niet zo over allerlei, in mijn ogen onzichtbare, gebreken. Des te meer tijd om leukere zaken te bespreken. Toch kleeft er één nadeeltje aan mijn theorie. Door te denken dat ik iets dunner, mooier, slimmer, gevatter en jonger qua looks ben dan in werkelijkheid, houd ik mezelf toch een beetje voor de gek. Dus schrik ik me af en toe een ongeluk als ik onverwacht genomen foto’s bekijk. Of nog veel erger, ineens mijn reflectie zie als ik een spiegel schoonmaak die plat op tafel ligt. Dan zie ik een vrouw die op zijn minst negenendertig is, die van de zon houdt en veel te veel gelachen heeft in haar leven. Maar zolang ik nog negen van de tien keer ‘fuck it’ denk, kan ik me onbezorgd handhaven in deze wereld. Ik beloof niet dat ik nooit iets aan me laat verfraaien. Ik zie er net als iedere vrouw graag op mijn best uit en trek daarvoor ook mijn ‘voordeligste’ spijkerbroek aan, ga naar de schoonheidsspecialiste of houd mijn buik in. En als ik uiteindelijk wel een probleem krijg met hangknieën, couperose op mijn billen of een kippennek dan laat ik dat fijn repareren. Want van een chagrijnige, onzekere en ontevreden houding wordt zelfs Miss World lelijk.
.jpg)
