Sommige mensen vind ik na één blik al irritant. Ze hebben nog niets tegen me gezegd of me anderszins een strobreed in de weg gelegd maar ik heb zonder reden een onwaarschijnlijke hekel aan ze. Het gebeurt niet heel vaak en ongetwijfeld heb ik dat effect ook wel eens op anderen. Is het een slecht karma of zenden we foute energiestromen uit? Ik heb geen idee. Ik vind iemand gewoon instant een hufter of een klerewijf en dat komt ook nooit meer goed. Heel soms ga ik toch nog een gesprek aan, denk heel even dat ik het verkeerd zag maar kom er uiteindelijk altijd achter dat mijn eerste gevoel het juiste was. Sommige mensen moet je nou eenmaal direct zo ver mogelijk uit je buurt schoppen. Ik sta niet alleen in deze. Ook Maarten Spanjer heeft zomaar aan een heleboel mensen een enorme schijthekel. Hij doet dat fijn uit de doeken in zijn boekje ‘Maarten maakt vrienden’. Deze zondag smulde ik een uurtje van fijne anekdotes over Freek de Jonge, Jeroen Krabbé, Joost Zwagerman, Sylvie van der Vaart-Meis en nog een aantal andere eikels. Allemaal mensen die mij persoonlijk nog nooit iets aangedaan hebben. Ik heb ze wél allemaal eens op een persmomentje of partijtje meegemaakt en wilde ze na twintig seconden al slaan. Zonder reden. Zomaar zinloos gewelddadig, keihard op de bek stompen. Het gebeurt natuurlijk niet want sommige plannen zijn beter in je eigen hoofd dan op dat van iemand anders. uitbreiding na een week tv vol ergernis: De afgelopen week werd mijn instant afkeer van allereerst Freek de Jonge en later ook Joost Zwagerman wederom bevestigd. Eerst bij Pauw & Witteman, later bij DWDD. Allebei de keren was Peter R. de Vries ook aanwezig. Hem vind ik prima. Helemaal niets mis mee. Maar dat vond Freek dus wel. Hij sputterde, ging moeilijk kijken, kraamde de ene onzinnigheid na de andere uit en vond vooral dat hij alle recht had om die publiciteitsgeile schobbejak van een Peter R. de V. eens flink de oren te wassen. Gelukkig was mijn Peter er al lang achter dat Freek jaren geleden niet meer leuk was, dus snoerde hij de glutenvrije en visueel uitgedaagde oud-komiek gepast de smoel met een paar verbale kopstoten. Ook Joost Zwagerman liet weer eens heel duidelijk zien waarom ik hem nou zo irritant vind. Hij heeft ineens een idee ergens over, deze keer dat het Obama promofilmpje geniaal was omdat het silhouet van Obama in de laatste scène opzettelijk gekozen was want het refereerde aan de scènes in Spielberg's films The Color Purple en Amistad, dat de afro-amerikanen zeker zouden herkennen. En vooral, zichzelf in zouden herkennen. Ja ja, Joost. Heb je niet opgelet de afgelopen maanden? De Afro-Amerikanen waren al 'om'. Obama wilde juist laten zien aan de rednecks dat hij niet de boze neger is die zich de komende jaren allen maar druk gaat maken voor de gekleurde bevolking. Dus liet B.O.wijselijk achterwegen om zichzelf als grote zwarte leider te profileren. Maar goed, je hoeft Joost verder niet uit te leggen hoe het zit, want Joost doet waar Joost heel erg goed in is, en dat is vooral naar zichzelf luisteren. Het zou me niets verbazen als hij om de zoveel tijd zijn eigen boeken terugleest en zichzelf dan postliterair nog een veer in zijn reet steekt. Goed, het moge duidelijk zijn dat sommige mensen nou eenmaal niet lekker liggen bij andere mensen. Nou ja, behalve onder mijn rozenstuiken dan. Als kunstmest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten