Wat verheugden wij ons op een backpack vakantie naar Costa Rica. We hadden alleen niet verwacht dat er zoveel andere toeristen vanuit Amsterdam naar San José wilden vliegen dus bleven we zondag 28 juni zonder pardon in de gate achter toen het vliegtuig bommetje vol de deuren sloot. 'Schijtgloeiende.....', dacht ik, terwijl ik op mijn lip beet om de rest van de scheldkanonnade te voorkomen. Bobbi's onderlip trilde en Noah barstte echt in tranen uit. Hij houdt sowieso niet van plotselinge veranderingen en kan nou eenmaal niet zo snel schakelen tussen wisselende plannen. De eerstvolgende mogelijkheid naar Costa Rica is drie dagen later. Wat te doen? Er nog een keer op gokken en weer het risico lopen dat we na een paar uur in spanning wachten weer naar huis kunnen? Nee dus! Ik ben namelijk helemaal klaar met IPB'n. Wat is het toch een verschrikkelijk gevoel om zo onderdanig en afhankelijk van anderen te reizen. Vooropgesteld dat het vliegtuig niet volgeboekt zit en ondanks dat er volgens een senioriteitprincipe plaatsen vergeven worden, blijf je volledig afhankelijk van mensen en hun nukken. 'Nee, de klapbanken worden niet uitgegeven want 'onze' ipb'ers kunnen ook niet mee omdat jullie een hoger nummer hebben', 'nee, de captain heeft zijn gezin bij zich en die krijgen toch echt voorrang', 'Nee, jullie krijgen geen maaltijden want eerst geven we de betalende passagiers'. Je betaalt gvd een paar honderd euro per ticket, krijgt er achteraf een fikse belastingaanslag overheen en in het ergste geval lig je 10 uur voor een deur terwijl de stewardessen met trolleys over je heenrijden. De tijden dat je voor tweehonderd gulden een retourtje Amerika vloog, zijn echt al heel lang voorbij. Begrijp me niet verkeerd; natuurlijk is het heerlijk als je met je hele gezin, tegen een sterk gereduceerd tarief, in de businessclass zit omdat je met je pilotenman meevliegt. Dat is ons in de afgelopen tien jaar welgeteld één keer gelukt. Zomaar een week in een vijf sterren hotel op Aruba. De andere keren ben ik óf alleen met de kids vooruit gereisd, zaten we verspreid over het vliegtuig in economie óf heb ik het op het laatste moment afgezegd om de teleurstelling voor de kinderen aan de gate te voorkomen. Die ene geweldig leuke keer, weegt niet op tegen de stress die ik heb over het wél of niet meekomen. Kortom; ik ben er klaar mee. Ik ga alleen nog maar IPB met Andy mee als hij zelf moet vliegen. Zonder kinderen. Zodat ik zeker weet dat ik een stoel, desnoods in de cockpit, heb en niet met een 'sorry, hij is vol' terug gestuurd word. Ik werk me niet voor niets een slag in de rondte; mijn gezin gaat voortaan weer gewoon geboekt op vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten