Vriendinnetje L. gaat over een paar weken bevallen. En dat vind ik heel leuk maar ook wel weer wat minder. Want ik heb L. graag voor mezelf alleen. We kennen elkaar nu bijna 14 jaar en L. heeft altijd zin om leuke dingen met me te ondernemen. Ze hoorde mijn babygemuts aan toen ik door het baren van wat kids even niet helemaal mezelf was, maar toen ik weer 'uit de luiers' was, zoals dat in 'moederjargon' heet, gingen we verder waar we gestopt waren. Maar nu krijgt ze zelf een kindje. Dus wanneer ik blij met mijn nieuw verworven vrijheden op het vrije leven proost, zit L. thuis met de baby. Of moet L. naar huis met de baby. Of wil L. naar huis met de baby. Ik heb de babytijd, zwangerschappen en alles wat daarbij kwam kijken ver achter me gelaten. Zo ver dat ik bijna vergeten was hoe het ook al weer echt was. Omdat ik toch een beetje mee moet voelen met L. en omdat het gewoon leuk is om dingen met je vriendin te doen, liet ik me overhalen om mee te gaan naar Yogales. Het was partneravond en partner M. had geen zin, tijd of in ieder geval een combinatie van die twee. Achteraf geef ik hem trouwens geen ongelijk maar dat terzijde. In de zaal lagen 11 matjes op de vloer. De overige vier stelletjes zaten en lagen al keurig te wachten toen wij binnenkwamen. De schele yogalerares keek twee meter naast me naar de muur en was verbaasd dat ik niet doorhad dat ze tegen me sprak. Maar goed, een lesje om te leren ontspannen voor de zwangere maar ook voor de partner om tijdens het 'moment suprème' aan te zetten tot ontspanning. L. onderging het allemaal gelaten. Ze ademde in, ademde uit, liet zelfs de schele yogapot zonder morren aan haar buik zitten en lachte beleefd om de stompzinnige grapjes van de medecursisten. Gelukkig kregen wij ook nog de slappe lach. Een echte Oudhollandse onbeleefde slappe lach. Dat de tranen je uit de ogen spuiten en alleen al de ademhaling van de ander genoeg is om het weer uit te proesten. Niet te stoppen en steeds genanter voor de anderen. Veel lekkerder dan yoga trouwens. Veel effectiever ook als je het mij vraagt. En waar we nou zo om moesten lachen? Ik omdat ik me voorstelde hoe door al dat ontspan-gelul ook je kringspier gaat wapperen. En dat het wel heel grappig zou zijn om in die aula een enorme scheet te laten. L. dacht het zelfde. Ja, ik weet het, we zijn kleuters van bijna veertig. En dan moeten wij lachen. Heel erg lachen. Als L.'s man niet op tijd is om bij de bevalling te zijn dan mag ik komen. Ik ben het 'noodnummer'. Ik hoop zo dat hij vertraagt met zijn vliegtuig. Of is dat echt té erg om te wensen? Maar goed, ik vind het zo bijzonder dat mijn lieve vriendinnetje, die al jaren te horen krijgt dat ze zo'n lieve moeder zou zijn, nu echt zelf een gup op de wereld gaat zetten. Ik ben trots, nieuwsgierig, blij en eigenlijk ook een beetje in verwachting.
Update: 1 maart is het gupje is geboren: Boaz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten