In Verwachting......

Vriendinnetje L. gaat over een paar weken bevallen. En dat vind ik heel leuk maar ook wel weer wat minder. Want ik heb L. graag voor mezelf alleen. We kennen elkaar nu bijna 14 jaar en L. heeft altijd zin om leuke dingen met me te ondernemen. Ze hoorde mijn babygemuts aan toen ik door het baren van wat kids even niet helemaal mezelf was, maar toen ik weer 'uit de luiers' was, zoals dat in 'moederjargon' heet, gingen we verder waar we gestopt waren. Maar nu krijgt ze zelf een kindje. Dus wanneer ik blij met mijn nieuw verworven vrijheden op het vrije leven proost, zit L. thuis met de baby. Of moet L. naar huis met de baby. Of wil L. naar huis met de baby. Ik heb de babytijd, zwangerschappen en alles wat daarbij kwam kijken ver achter me gelaten. Zo ver dat ik bijna vergeten was hoe het ook al weer echt was. Omdat ik toch een beetje mee moet voelen met L. en omdat het gewoon leuk is om dingen met je vriendin te doen, liet ik me overhalen om mee te gaan naar Yogales. Het was partneravond en partner M. had geen zin, tijd of in ieder geval een combinatie van die twee. Achteraf geef ik hem trouwens geen ongelijk maar dat terzijde. In de zaal lagen 11 matjes op de vloer. De overige vier stelletjes zaten en lagen al keurig te wachten toen wij binnenkwamen. De schele yogalerares keek twee meter naast me naar de muur en was verbaasd dat ik niet doorhad dat ze tegen me sprak. Maar goed, een lesje om te leren ontspannen voor de zwangere maar ook voor de partner om tijdens het 'moment suprème' aan te zetten tot ontspanning. L. onderging het allemaal gelaten. Ze ademde in, ademde uit, liet zelfs de schele yogapot zonder morren aan haar buik zitten en lachte beleefd om de stompzinnige grapjes van de medecursisten. Gelukkig kregen wij ook nog de slappe lach. Een echte Oudhollandse onbeleefde slappe lach. Dat de tranen je uit de ogen spuiten en alleen al de ademhaling van de ander genoeg is om het weer uit te proesten. Niet te stoppen en steeds genanter voor de anderen. Veel lekkerder dan yoga trouwens. Veel effectiever ook als je het mij vraagt. En waar we nou zo om moesten lachen? Ik omdat ik me voorstelde hoe door al dat ontspan-gelul ook je kringspier gaat wapperen. En dat het wel heel grappig zou zijn om in die aula een enorme scheet te laten. L. dacht het zelfde. Ja, ik weet het, we zijn kleuters van bijna veertig. En dan moeten wij lachen. Heel erg lachen. Als L.'s man niet op tijd is om bij de bevalling te zijn dan mag ik komen. Ik ben het 'noodnummer'. Ik hoop zo dat hij vertraagt met zijn vliegtuig. Of is dat echt té erg om te wensen? Maar goed, ik vind het zo bijzonder dat mijn lieve vriendinnetje, die al jaren te horen krijgt dat ze zo'n lieve moeder zou zijn, nu echt zelf een gup op de wereld gaat zetten. Ik ben trots, nieuwsgierig, blij en eigenlijk ook een beetje in verwachting.

Update: 1 maart is het gupje is geboren: Boaz

Boos

"Ik word niet goed." "Wat dan?" "Ik ben nog nooit zo gedisciplineerd bezig geweest. Ik ben gestopt met roken, eet verantwoord, ga om de twee dagen naar de sportschool en kom godverdomme als dank maar liefst twee en een halve kilo aan in één week." "Dat zijn spieren" "Echt niet, mijn broek zit strak." "Je voelt je toch beter" "Ja, lichamelijk maar geestelijk ben ik een wrak." "Lichamelijke gezondheid is toch veel belangrijker dan je gewicht of hoe je er uitziet?" "Vind je?" "Ja, het is eigenlijk nogal oppervlakkig dat gezeur over je gewicht" "Ik zeur niet over mijn gewicht, ik vind het alleen ongelofelijk dat ik zo goed bezig ben en dat er vervolgens vanuit mijn eigen lichaam geen greintje motivatie komt. Laat een beetje spierballen zien of het begin van mijn wasbord. Maar nee hoor. Alle noeste arbeid ten spijt komt er gewoon nog een laag verhullend vet omheen" "Dus je bent boos op je eigen lichaam." "Ja" "Jij bent inderdaad niet goed.."

Get in Shape

Ik had een heerlijk hectische week achter de rug met feesten, vakantie, verjaardagen en zo meer. De koelkast was leeg en op prosecco alleen kon het gezin niet leven. Fluitend marcheerde ik door de Deen en propte mijn karretje lekker vol. Ik stopte bij de tijdschriften want ik scan graag door het wekelijks aanbod. Langzaam werkte ik het eerste rijtje af. Terwijl ik plaatjeskijkend door de JAN bladerde viel het me op dat de mollige vrouw naast me opvallend vaak mijn richting op keek. Na de zoveelste blik keek ik maar eens echt terug. In haar handen hield ze de Get in Shape. Vanaf de opengeslagen pagina's lachtten twee gezichten me toe. Carlos Lens met in zijn armen.............IK. Ik schrok me dood. Natuurlijk wist ik wel dat dit stuk er aan zat te komen. Ik heb het notabene zelf geschreven en was er ook zelf bij toen Sasha Lambert de foto's maakte. Maar nu lig ik in de schappen. En niet veilig één weekje, met één fotootje. Nee, minstens 4 weken met zes pagina's foto's. Vandaag loop ik krom van de spierpijn want nu staat ook zwart op wit en voor de hele wereld te lezen dat ik volgend jaar, rond deze tijd een lijf wil hebben dat in bikini op de cover kan. Je begrijpt het.....van schrik heb ik maar een BodyPumplesje extra gevolgd.

Geen zin, maar dan anders.....

Bestaat het echt, writersblok? Ik verdenk sommige publicisten al jaren van een flinke schrijf blokkade maar dat hindert hen niet om boeken op de markt te brengen. Ik heb geen 'writersblok' maar wel last van slechte zinnen. Er komt werkelijk niets normaals op papier en dat terwijl ik deze week drie (!!!) deadlines heb en het is al bijna woensdag. Dan heb ik het nog niet eens over de rest van de maand. Ik krijg het er benauwd van terwijl ik toch echt niet meer rook. Badend in het zweet werd ik vannacht wakker. Dromend van boze opdrachtgevers, reportages die misschien deze keer net niet lukken, beloftes die gebroken worden, c-artiesten die me niet terugbellen en aan al die woorden die nog opgeschreven moeten worden. Om het allemaal nog dramatischer te maken is mijn computer ook nog eens gecrashd. Na de eerste reanimatie heb ik mijn laatste backup van foto's en schrijfsels kunnen maken. Al mijn adressen en bewaarde emails zijn voorgoed weg. De tweede crash heeft het ding niet overleefd. IBM RIP. En ik, ik moet inmiddels ook aan de beademing............

Nieuw Jaar

De afgelopen anderhalve week leefden we uit een koffer. Dat begon het weekend voor kerst met een trip naar het ouderlijke huis in Brabant om alvast de kerst te vieren. Op zondagochtend terug naar Bergen om de koffers in te pakken voor Bonaire. De weekendtas bleef half leeg in de woonkamer staan. Heerlijk vijf dagen geluierd aan het strand. Mijn mobiel kon geen smsjes verzenden dus dat was lekker rustig. De 30ste retour naar Bergen, na een paar uur slapen de koffers half uitpakken en wederom nieuwe weekendtassen vullen voor het enorme nieuwjaarsfeest in Valkenswaard. De stapel wasgoed en onuitgepakte tassen groeiden gestaag in de woonkamer. Feesten met 30 vrienden en de 1e weer terug. Volgende ochtend opnieuw naar Brabant want mijn vader verjaardde. Bobbi wilde blijven slapen dus maar wéér een tasje ingepakt. Andy moest naar Afrika dus ook hij deed vrolijk mee aan het omgooien en reorganiseren van de inhoud des KLM-Koffer. Vanmorgen overzag ik de ravage. Waar ik ook keek, overal lagen kleren, flessen zonnenbrandolie, toilettassen, tassen, koffers etc. Nu is het nog steeds niet veel beter. Mijn huis, hoofd en werk verkeren nog steeds in grote chaos. Ik loop wel al de hele dag met een smile van oor tot oor in het rond. Wat krijg je een boel energie van leuke activiteiten. Hoe druk ze ook zijn. Voor mij was dit een geweldige afsluiting en begin van het oude en nieuwe jaar. Ik wens jou en de jouwen een geweldig 2008 toe! Met veel liefde, werk, minivakanties, grote vakanties, mooie gesprekken, geweldige ideeën, lieve vrienden en vooral een heleboel energie om het allemaal te 'dragen'.