'Seriously'

Er was eens heeeeeel lang geleden een meisje dat baalde van zichzelf. Baalde van haar kijk op de wereld, baalde van de irritante betweterige troela die ze presenteerde naar haar 'belangrijke' opdrachtgevers. Vierentwintig lentes jong en volledig in de ban van zichzelf. Dit meisje had geen goed woord over voor niet ambitieuze vriendinnen. Maatschappelijk succes stond in haar hoofd synoniem aan geluk. Tot het moment dat haar harnas van gelikte kleding, snelle babbel en gespeelde attitude haar keihard vloerde. Huilend ging ze de confrontatie aan met zichzelf. Weg met de powerjob, weg met de arrogantie, terug naar de basis. Het nieuwe bewustzijn maakte de weg vrij voor nog meer kansen en uitdagingen. Veel grotere uitdagingen want nu werd er vanuit het hart geleefd. Verantwoording werd genomen voor eigen daden en keuzes. Ik ken dat meisje. Dat meisje is nu een vrouw van bijna middelbare leeftijd. Een moeder van twee kinderen. En nog steeds gaat ze bij tijd en wijle de confrontatie met zichzelf aan. Herziet ze gedrag of meningen, luistert naar anderen en bovenal is ze gelukkig. Gelukkig met haar fouten, haar blunders, haar successen, haar innerlijke kracht en bovenal het vermogen om licht te kunnen leven. Om lekker te kunnen mutsen over uiterlijkheden maar ook altijd op zoek te gaan naar verdieping. Voor Top Santé interviewde ik vorige week vrouwen die ook bekeerd zijn. Bekeerd naar de Islam, Hare Krishna en het Christendom. Zij vonden een kracht in zichzelf die ze liever uitleggen als een kracht die ze van buitenaf ontvangen. Van hun god. Ik geloof ook in die kracht, maar mijn god huist in mijn eigen ziel. God is voor mij een niet door anderen opgelegd gevoel dat mij stuurt. Ik kan heel goed leven met het idee dat ik er alleen voor sta. Dat ik zelf honderd procent verantwoordelijk ben voor mijn daden. Geen regels in een Koran of Bijbel die mijn leidraad zijn, nee, mijn geweten geeft mij in of ik iets wel of niet moet doen. Mijn troost, steun en rust vind ik in de mensen om mij heen. Iedereen is geboren met een stel hersens. Gebruik ze op vol vermogen. Een beetje nadenken over je leven en de rol die je daar zelf in hebt, relativeert zoveel onzinnigheid waar je dagelijks mee te maken hebt.

Zelfbeeld

In de statistieken van mijn website kan ik zien dat mijn verhaaltjes gelezen worden door 70% vrouwen. Dus richt ik me nu maar even tot deze meerderheid: Ken jij dat gevoel dat jouw zelfbeeld helemaal niet klopt met de realiteit? Veel vrouwen denken dat ze er slechter uitzien dan dat ze in werkelijkheid doen. Met het risico dat je me nu echt te ver vindt gaan en ook nog eens arrogant, moet ik bekennen dat ik dat juist andersom heb. Hoe vaak ik me kapot schrik als ik een foto terug zie of op een onbewaakt moment een reflectie in een etalageruit opvang. Mijn zelfbeeld is vaak jonger, dunner en beter dan de werkelijkheid. De afgelopen week had ik de pech dat ik drie keer 'model' stond voor een fotograaf. Niet als uiteindelijk object maar om het licht te testen, de locatie uit te proberen of zomaar omdat het de fotograaf leuk leek om mij er ook bij te zetten. Als ik het geschoten beeld terug zag, knalden mijn vermoeidheid en tanende jeugd me tegemoet. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Want een positief vertekend zelfbeeld doet namelijk wél wonderen voor je uitstraling. Ik 'speel' eigenlijk aantrekkelijk of 'lekker' en anderen geloven dat dan ook. Maar na het zien van al die confronterende realiteit wankelde dat zelfvertrouwen. En daar kan geen sportschool of compliment iets aan veranderen. Dus werd het tijd voor harde maatregelen. Dat begon met op tijd naar bed en eindigde in een paar foto's van mezelf waarop ik er wél uitzie zoals ik wil. Zelfingenomen zelf genomen, zelf overbelicht en heel goed voor mijn zelfbeeld. Wél met het risico dat ik nogal tegenval als je me nu zou zien zitten. Plat haar in een staart, joggingbroek aan, geen make-up maar wel met een tevreden gevoel dat ik er met een beetje hulp af en toe best 'Fabulous' uitzie. Al zeg ik het zelf.

Pino from Hell

Als rasechte brabo houd ik van verkleden. Al sinds jaar en dag ga ik terug naar mijn geboortegrond om tijdens carnaval zo onherkenbaar mogelijk ouderwets bier te hijsen. 11 november is geweest dus de voorbereidingen voor het toch wat achterlijke volksfeest zijn in Limburg en Brabant al weer in volle gang. Ik ben de laatste verhuisdozen aan het opruimen en stuitte op een stapel 'images from the past'. Trofeeën uit een ver verleden. Deze foto stamt uit 1996. Elf jaar geleden. De tijd voor het moederschap, huwelijk, verantwoordelijke banen, eigen huis, blaadjes harken en zo meer. De verenpruik is een boa die vakkundig in een aangeschoten bui op een dichtgenaaide pantybroek is genaaid. Hier ziet het er nog redelijk uit maar na twee dagen hossen en tijdens het alaaf roepen bier over mijn eigen hoofd gooien, zag ik er uit als Pino from Hell.