Relatietherapie

Dit is geen aanklacht tegen mensen die besluiten te scheiden. Ik ben een voorstander van de liefde maar als de liefde op is, is het op ook. Dit is ook niet persé een uitleg van eigen gedrag. Dit is wel een overpeinzing die ik maak terwijl ik een artikel aan het schrijven ben over het herinjecteren van een flinke dosis intimiteit in een ingesukkelde relatie: De laatste jaren is het bijna mode geworden om meteen bij een relatietherapeut aan te kloppen als het huwelijk hier daar wat rimpeltjes vertoont. Wij zijn namelijk allemaal van mening dat we niet ongelukkig hoeven te zijn. Ons is geleerd dat we ‘recht’ op geluk hebben. In reclamecampagnes worden we gewezen op het feit dat we ‘het waard zijn’. Dat we geld mogen lenen omdat we die grotere keuken of auto ‘verdienen’. We zijn geweldig, we mogen verlangens hebben en dromen najagen. Daarom denken we steeds vaker dat geluk maakbaar is en dat we ook in de liefde geen teleurstellingen meer hoeven te accepteren. Dus valt een partner een beetje tegen over de jaren, dan ruil je hem in. We houden ons niet bezig met een schuldvraag, nee, we willen gelukkig en onbezorgd zijn. We weten ook niet meer hoe je aan een relatie moet werken. Alles is namelijk inwisselbaar en we hebben keuzes te over. Soms zoeken we oplossingen buiten onszelf in de vorm van therapie en als dat na twee sessies niet werkt dan gaan we uit elkaar. Want zowel jij als je partner hebben recht op een gelukkiger leven. Dat gun je hem ook wel weer. Gelukkig gaat het niet altijd zo. Gelukkig zijn er voorbeelden te over van mensen die wél gewoon bij elkaar blijven omdat er nog genoeg liefde over is. Mensen die het een en ander van en met elkaar te verduren hebben gehad, of een stevige zevenjaarsjeuk overwonnen maar desondanks of juist daardoor toch bij elkaar blijven. Misschien wel een beetje ongelukkiger of iets minder gelukkig. Het is maar hoe je het uitlegt. Er zijn wensen genoeg. Ook ik wens bijvoorbeeld 24/7 vlinders in mijn buik. Het bestaat niet. Ik zou het na kunnen jagen en iedere drie weken een nieuwe lover kunnen nemen. Best een leuk vooruitzicht maar dan komt het dus nooit tot een passioneel gesprek. Terwijl ik dat nou juist het leukste vind aan een relatie; dat je naast alle gewone dingen als seks, incidentele vlinders en huishouden ook echt kunt praten. Ik bedoel dat je het echt met elkaar eens kunt zijn, of juist hartstochtelijk oneens en dan weer fantastische nieuwe inzichten door elkanders woorden krijgt. Ik heb dus geen therapie nodig om het goede in mijn relatie te definiëren. Ik ben mijn eigen therapeut.