Oud Hollands....

Soms krijg je informatie waarvan je denkt; 'daar had ik nou liever geen beeld bij gehad'. Ik heb dat bijvoorbeeld als een wildvreemde vrouw me ineens vertelt dat ze zo'n jeuk heeft omdat het haar op haar voor het eerst helemaal kaalgeschoren foef terug begint te groeien of als een man in een schoenenwinkel me glunderend zegt dat die rode lakpumps gelukkig ook in zijn maatje 46 verkocht worden. Heb jij nou ook zo'n sterk inbeeldingsvermogen en wil je absoluut geen beeld bij het idee dat ik ook een seksleven heb dan moet je vanaf hier maar even wat anders gaan doen. A. en ik houden er sinds we kinderen hebben af en toe een bijzonder nieuw taaltje op na. Niet alles wat je zegt is namelijk geschikt voor het tere kinderoor en omdat wij een taalknobbelige in het gezin hebben, heeft engels praten ook geen zin. De knurft verstaat sinds zijn vijfde namelijk al een aardig woordje over de grens. Wij hebben dus een heel andere taal waar Noah de betekenis niet van kent. Ik neem aan dat je al aanvoelt dat dit vooral seksueel getinte onderwerpen zijn. Dus toen A. laatst hardop zie dat het tijd werd voor een gezellig spelletje 'oud hollands Jan schrapt de wortel', dacht hij dat veilig te kunnen melden zonder dat de kids daar rare ideeën bij kregen of nog erger, een beeld bij seksueel actieve ouders kregen. Onze schok was dan ook groot toen Noah daarop antwoordde; Oh ja, leuk, dat ken ik, dat is toch zoiets als oud hollands puddingbumpen? Die hadden we dus echt nog niet eerder gehoord. Het woord geeft ook nul 'hits' op Google. Hij is goehoed!!

Bloot Eten

Bobbi: "Mam, mag ik wat lekkers?"

Ik: "Nee, het is zes uur, we gaan zo eten."

Bobbi: "Maar ik heb echt ontzettende honger en ik kan niet wachten."

Ik: "Ik ben tomaten aan het snijden, wil je een stukje."

Bobbi: "Nee, mijn mond wil iets anders."

Ik: "Een snoepje zeker..."

Bobbi: "Nee, zoet en zuur en bloot."

Ik: "Bloot!!!????"

Bobbi, terwijl ze een blik uit de la pakt: "Ja, blote mandarijnen."

Beauty+

Of ik de grote leesverhalen voor het nieuwe Beauty+ wil schrijven? Maar natuurlijk. In de tijdschriftenwinkel ging ik op zoek naar deze titel. Ik had er namelijk nog nooit van gehoord. Niet zo gek, bleek, want het eerste nummer was net uitgekomen. Een glossy tijdschrift helemaal vol met feiten, ervaringen, risico's, prijzen en artsen. ??? Je raadt het al; dit blad gaat over cosmetische chirurgie en aanverwante onderwerpen. Ik vind dit een leuk onderwerp. Vind ook dat iedereen zelf moet weten wat hij of zij aan zichzelf laat verbouwen. Ik vind wél dat we elkaar niet gek moeten maken met onhaalbare idealen en op tijd moeten waarschuwen als het niet gezond meer is. Deze column schreef ik in april van 2007. De tand des tijds:

Voor de Margriet schreef ik afgelopen jaar een artikel met als titel Help/Hoera, ik lijk op mijn moeder. Als rode draad liet ik mijn eigen verhaal door de tekst lopen. Concluderend dat ik op mijn moeder lijk. En HELP, want ik wil niet op haar lijken. Ondanks mijn 37 jaar, schop ik nog steeds tegen het ouderlijke gezag aan. Enerzijds wil ik haar goedkeuring en bijbehorende complimenten omdat ik het allemaal best leuk doe in mijn leven maar anderzijds mag ze zich nergens mee bemoeien. Het artikel ging over gedrag, laten we het nu eens over uiterlijk hebben. Mijn eigen dochter lijkt op mij. Zelfde ogen, zelfde lach, zelfde haar. Ik heb net recente foto’s bekeken en halleluja, wat lijk ik uiterlijk ineens op mijn moeder. Nog 24 jaar en ik zie er net zo uit als zij nu. En mijn kleine Bobbi, nu rimpelloos en met melktandjes heeft over 32 jaar dezelfde lachrimpels als ik. Ouder worden geeft niets maar het onomkeerbare lichamelijke verval geeft wél. Hangwangen, ooit leuke kuiltjes die als grote sleuven in je wangen komen te zitten, lillende kin, suistieten, zelfs rimpels op je knieën en oude handen. Gelukkig bestaan er geweldige doktoren. Ik ben nog nooit op consult geweest maar in mijn omgeving ben ik een uitzondering. Zelfs mijn eigen moeder heeft in een uurtje haar ‘ogen laten doen’. En met de kerst zat ze er, met de hechtingen er nog in, stralend bij. Ooit interviewde ik een plastisch chirurg over een revolutionaire methode waarbij ze zonder snijden, maar met een soort microgolven, de aftakeling tegengaan. Toen € 3000, - voor je gezicht, inmiddels weer wat meer. Een enorm bedrag voor een paar jaar foetelen met de natuur. Oprah, Madonna en zelfs onze Catherine Keyl ondergingen deze behandeling. Met goed resultaat mag ik wel stellen. Begin van het jaar dacht ik nog 'fuck it, ik werk dit jaar extra hard en ga dan naar de plastisch chirur'. Maar vandaag lees ik in de krant dat er een 21-jarig meisje overleden is aan de gevolgen van een liposuctie. EENENTWINTIG!! Het moet niet gekker worden. Nog steeds ben ik van mening dat iedereen naar de dokter moet gaan wanneer zij dat willen. Maar zelf hoef ik niet meer zo nodig. Liever leven met gebreken dan strak onder de zoden.