Misschien komt het doordat ik de laatste tijd zelf wat sportiever ben maar het valt me op dat Bergenaren veel in beweging zijn. Vooral de wat oudere bewoners zijn dit najaar hard in de weer om hun lijf te onderhouden of op een sportieve manier te recreëren. Zelfs het steeds moderner wordende Dynamic Fit trekt krasse knarren aan die mij faliekant inhalen wat kracht en uithoudingsvermogen betreft. Is het de gezondere omgeving, in vergelijking tot de stad, die uitnodigt tot beweging? Het feit dat wij een groot deel van de zomer op het strand doorbrengen en er dus een beetje leuk uit willen zien? Of wonen hier toevallig meer mensen die er door het jarenlange buitenleven een gewoonte van maakten? Ik heb er geen onderbouwd antwoord op, ik kan alleen constateren dat er inderdaad veel sportiviteit en buitenleven is en dat dat uitnodigend en motiverend werkt om het zelf ook te doen. Ook ik heb me, toen ik hier net woonde, wel eens verbaasd over de moeders én vaders die ik ’s ochtends op school al in hun tenniskleding, paardrijdbroek, voeten in de wandelschoenen of joggingoutfit zag. Moeten jullie niet werken of koffiedrinken op het plein? Maar dat doen ze dus ook nog eens. Sporten en in de frisse buitenlucht zijn, is voor velen een vast ritueel in de dag. Zo wordt Bergen ook overspoeld in het weekend met mensen die een flinke wandeling door de bossen, duinen en over het strand maken. Alkmaar heeft zelfs een heuse vierdaagse waar van verwacht wordt dat het dezelfde roem krijgt als Nijmegen. Mijn kinderen kregen afgelopen jaar een looptraining via school van Lorna Kiplagat. Ook weer een voorbeeld dat sportiviteit hier met de paplepel ingegoten wordt. Ik ben in de twintig jaar dat ik in de stad woonde, buitenmens-af geraakt. Fietsen over de grachten was meer een praktische daad dan een sportieve. En op hoge hakken naar de Bijenkorf sprinten is ook geen workout ondanks dat dat soms zo voelde. Bergen heeft van alles in mij in beweging gebracht. Figuurlijk omdat er een mentale verandering opgetreden is en letterlijk omdat ik inderdaad de bossen intrek, mijn lijf in conditie breng in de sportschool en geregeld een potje tennis bij Jan Donders. Mijn toch wel stadse kinderen moeten nog een beetje wennen aan al dat 'gedoe' buitenshuis. Want eerlijk is eerlijk, ik moet er in de opvoeding ook wat aan veranderen. Ik vind het nog steeds best eng als mijn achtjarige zoon zelf op de fiets naar de andere kant van het dorp wil of zonder volwassenen met vriendjes het bos in gaat. Zelf kom ik oorspronkelijk ook uit een dorp en bouwde ook ik op mijn zesde heel hoge boomhutten en zocht bramen langs de spoorlijn. Mijn ouders waren toen ook nieuwe dorpelingen want zij groeiden op in grote steden. Toch vertrouwden zij wel op de bescherming die een dorp biedt. En de Bergse moeders die ik inmiddels ken, doen dat ook. Maar is Bergen wel een 'echt' dorp? Waar de sociale controle verder reikt dan het je afvragen waar de buurman zijn Ferrari van betaalt. Gaat iemand mijn zoon de weg wijzen als hij verdwaald is in de Nessen? Ik wil er met alle macht in geloven en ga er eigenlijk van uit dat dat zo is. Zonder naïef te zijn hoop ik op de dorpse goedheid van Bergen en haar bewoners en gun ik ook mijn kinderen het gezonde buitenleven dat hier voor iedereen zo gewoon is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten