Zij die mij kennen, weten dat ik blaak van het zelfvertrouwen (...) maar soms ook zo onzeker als de pest ben. De onzekerheid slaat toe als ik een verhaal in moet leveren waarbij ik het belangrijk vind dat de lezer echt voelt wat ik voelde toen ik met de geïnterviewde sprak. Ik neem mezelf dan maar als graadmeter en als ík moest huilen terwijl ik het uitwerkte dan moet jíj als lezer ook minstens een keer slikken anders doe ik mijn werk niet goed. Dergelijke verhalen zijn voor mij 'spannend' om te schrijven omdat de kunst van het goed verwoorden zichtbaar wordt. Weinig verslaggevers schrijven klakkeloos op wat iemand zegt want dat leest niet lekker. Soms zeggen mensen (ja, ook BNners) namelijk de stomste dingen en dat wil je niet altijd in je blad afgedrukt zien. Ik verwoord zo goed en zo kwaad als het gaat in zijn of haar eigen woorden de strekking van het antwoord. Je doet je werk goed als een geïnterviewde achteraf zegt: 'Ja, je hebt het precies zo opgeschreven zoals dat ik het zei'. Als ik dan weet dat ik geen zin 'heel' heb gelaten van wat diegene mij vertelde maar dus wel de essentie van het verhaal pakte dan voel ik me er goed bij. (Soms denk ik stiekem wel eens dat diegene mocht willen dat hij of zij zo verstandig of in correct nederlands sprak, maar goed.) Afgelopen zaterdag verscheen de VROUW waar Marco Borsato de hoofdredactie over voerde. Ook ik mocht voor deze editie een paar verhalen maken. Naast het interview tussen Marco en Daphne D. maakte ik ook een reportage over twee weduwnaars. Dat laatste verhaal was zo'n stuk dat ik met de zenuwen in mijn lijf inleverde. Het zijn namelijk aangrijpende en helaas waargebeurde verhalen van twee mannen (en vaders) die recent hun grote liefde verloren. Ik wilde hier niet poeren in hun woorden maar juist precies vertellen wat zij doormaakten toen hun echtgenoot overleed.
