Mijn kleine zusje (35+) heeft een verzoekje: Of ik nog een stukje wil schrijven over ouder worden en het naderen van de big Four Zero. Want dat schijn ik heel erg te vinden. Vind ik dat heel erg? Eigenlijk niet dus. Maar de strijd met en tegen het ouder worden, is altijd erg vermakelijk dus gooi ik een schepje bovenop mijn eigen ‘zorgen’ en tik een, in mijn beleving naar de lezer toe, vermakelijk verhaaltje. Op goedverhaal.nu schreef ik over de tand des tijds. Daarin probeer ik uit te leggen dat het té erg voor woorden is dat meisjes van net twintig al dusdanig ontevreden zijn met hun voorkomen dat ze kunstgrepen door de plastische chirurg laten uitvoeren. Dat gaat medisch gezien wel eens mis, maar nog misser is het zelfbeeld van zo’n kind. Jezelf vergelijken met prachtige vrouwen die op de covers van tijdschriften staan, doet geen enkele vrouw goed. De fotograaf schiet in twee minuten een foto en is vervolgens vier uur bezig om de boel te ‘fotoxen’. Zo ziet iedereen er prachtig, rimpelloos en vooral leeftijdsloos uit en wordt je referentiekader dusdanig aangetast dat je niet anders kan dan ontevreden naar je eigen spiegelbeeld kijken. Of de makeover programma’s op televisie die in een half uurtje laten zien dat ook de meest lelijke, afgedankte huisslons omgetoverd kan worden tot een Amerikaanse Miss Fuckable. Dat zo’n vrouw naderhand waarschijnlijk nóg ongelukkiger is omdat ze ineens met heel andere ogen naar haar uitgezakte bankzittende echtgenoot kijkt en na het glamouravontuurtje het werken op de administratie in de plaatselijke metaalfabriek ook niet meer zo leuk vindt, zie je niet. Linda de Mol deed in Nederland een poging om de lezer te laten zien dat vrouwen boven de veertig er best mogen zijn. Groots aangekondigd dat er absoluut niet in de foto’s zou worden gerommeld. Alleen maar trotse vrouwen die, net als in de Dove campagne, in bikini hun onvolkomenheden showen. En waarom wil iedereen dat zien? Om je even minder slecht te voelen over je eigen lijf? Om te zien dat Caroline Tensen inderdaad geen gram afgevallen is ondanks al dat marathonlopen, dat Angela Groothuizen ook een blubberbuik heeft van haar zwangerschappen, dat Monique des Bouvries het voorbeeld is dat mager ook lelijk kan zijn? Dat vergelijken is nou juist zo verneukeratief. Ook als je het voor doet komen alsof je het juist zo goed bedoelt. Dat je wilt laten zien dat we allemaal hetzelfde zijn en er op iedereen wel wat aan te merken is als je zou willen. Het opgelegde schoonheidsideaal is niet meer terug te draaien maar gelukkig wél aan trends onderhevig. Het ene seizoen willen we graatmager het volgende seizoen zijn Byoncé en JLo weer het toonvoorbeeld van mooi. Maar wat nooit, maar dan ook nooit, aantrekkelijk wordt gevonden is een uitgebluste en ontevreden uitstraling. En dat is wat je zelf kunt bepalen ongeacht je uiterlijk. Ik ben bijna 38 en zeker niet altijd zorgvuldig met mijn lichaam omgesprongen. Ik rook wel, ik rook niet, ik drink af en toe flink, beweeg te weinig en zit volgens de BMI nèt in het gezonde gewicht. Maar waar ik wél hard aan werk is mijn geestelijke gezondheid. Ik denk na over dingen, vraag meningen aan vrienden, wil begrijpen waarom mensen op een bepaalde manier denken en handelen. Daardoor kan ik mezelf in een beter perspectief zien. En zo heb ik geleerd dat er goed uitzien en geen problemen hebben met leeftijd of het lichamelijke ouder worden vooral tussen je oren zit. En dat je er grappen over kunt maken, en vol zelfspot cynische stukjes over mag tikken zonder dat dat je wezenlijke essentie veroudert.
