Plan B

Mijn eerste boek is klaar! Ingeleverd, gecorrigeerd en nu ligt het bij Bruna om afgedrukt te worden.
Ik ben al weer lang en breed aan de slag voor Vrouw, Flair en Grazia om er een paar te noemen. Terugkijkend op een periode waarin ik me voornamelijk bezighield met het boek, moet ik toegeven dat het me af en toe zwaar viel. De volgende keer doe ik het anders. Normaal gesproken ben ik maximaal zes weken met een opdracht bezig. Dan is het geschreven en klaar. Nu werd mijn tijd en hoofd van november 2009 tot juli 2010 bijna volledig in beslag genomen door de planning en uitvoering van Plan B. Terwijl het daadwerkelijke schrijven in 2 maanden gedaan was.

Het volgende boek is ook al weer gepland. Als de zaken lopen zoals ik dat graag zou zien dan ligt het Februari 2012 in de winkels. Een boek waarin meer ruimte is voor mijn eigen stem en visie maar waarin ook weer bijzondere mensen met prachtige verhalen aan het woord komen. Binnenkort vertel ik meer.

Plan B, de bladzijdes zijn nog leeg

Zij die mij af en toe ook in levenden lijve tegenkomen, weten dat ik afgelopen najaar benaderd ben door uitgeverij Bruna met de vraag of ik interesse heb in het schrijven van een 'echt' boek. Ik mocht zelfs kiezen; een non-fictie roman over paardenfluisteraar en levenskunstenares Norma Miedema of een boek vol verzamelde interviews over mensen die hun carrière volledig omgooiden. Ik koos voor het laatste. Mensen die op welk vlak dan ook het roer omgooien, vind ik altijd al boeiend. Ik heb voor opdrachtgevers als Margriet en Vrouw al meerdere artikelen en reportages geschreven over herintredende vrouwen, mensen die eindelijk hun droombaan kregen of die juist hun loopbaan opgaven voor andere bezigheden. Keer op keer inspirerende krachtige mensen. Maar nu mag ik ze heerlijk 5000 woorden lang aan het woord laten. In tijdschriften is de ruimte altijd beperkt en moet je urenlange gesprekken indikken tot een kleine 600 woordjes per persoon. Nu mag ik los! 250 pagina's mooie, rare, trieste, inspirerende, bijzondere of wonderlijke verhalen over echte mensen die ergens in hun carrière overstapten op Plan B.
Van de piloot die door een hersentumor gegrond is tot de advocaat die zijn hart ging volgen en nu op de hei houtsnijwerken met zijn kettingzaag maakt. Ik zoek nog steeds. Dus ken je (of ben je) iemand die zo in mijn boek zou kunnen dan hoor ik dat graag natuurlijk. De interviews worden ook nog eens geïllustreerd door kunstenares Lisette de Zoete. Haar werk is krachtig en door het gebruik van tekst versterkt ze de foto's die ze maakt.
Ik vind het spannend maar ook ontzettend leuk. Lig ik toch straks in de boekhandel. Waaaah. Ik heb nog geen letter geschreven maar verheug me nu al op het eindresultaat. (.....en op die fabulous jurk die ik ga dragen op de boekpresentatie in september 2010)

Vet Wijf

Al jaren waarschuwen verzekeraars, westerse overheden en vrouwenbladen ons dat we steeds dikker worden. Help, de gemiddelde Nederlandse vrouw is minimaal 15% van haar gewicht te zwaar. Wat zijn we toch slechte mensen. Het beschuldigende vingertje wijst naar je vanaf de pagina’s van menig tijdschrift. Je wordt doodgegooid met dieetdagboeken en oh wat ben ik toch een stommerik want ik houd mijn dieet niet vol artikelen. Ik heb ze nota bene zelf geschreven. Ik riep in mijn stukjes ook: Wat ben je toch een zwakke vrouw dat je dat gewicht er maar niet afhoudt. Bah, dikkere vrouw, je hebt geen discipline en schept je bordje veel te vol. Nou, ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee en bedacht me vannacht ineens dat het gewoon met de evolutie te maken heeft. Natuurlijk komen er steeds meer mensen op de wereld met een genetisch bepaalde aanleg om dik te worden. Als je een beetje vet op je botten hebt, dan overleef je een Mexicaans griepje met gemak. Neem ik de geschiedenis snel door dan heeft een dikkerd ook meer kans in de ijstijd, drijft beter tijdens de zondvloed, beetje builenpest heeft ook weinig grip en grote armoede of een hongerwinter zijn nou eenmaal makkelijker te overleven met wat reserves op de heupen. Een kameel heeft ook geen waterzakken in die bulten maar vet. Het is al jaren bekend dat de ene mens meer aanleg heeft om aan te komen dan de andere. Het is wetenschappelijk bewezen dat er een erfelijke factor meespeelt. Dan is het dus niet meer dan logisch dat magere types met een razendsnelle spijsvertering uiteindelijk het onderspit delven. Zij hebben minder energie en kunnen bij schaarste aan voedsel niet putten uit de natuurlijke reserve die hun dikkere medemens wel heeft. Nou zullen wij hier in onze luxe maatschappij niet zo snel te maken krijgen met schaarste maar op het moment dat je geveld wordt door een nare ziekte dan stuiter je sneller terug als je niet na een week door al je vetreserves heen bent. Op de lange termijn zal ook de morbide obese mens zichzelf uitroeien. Want ook dat zit in je dna. Uiteindelijk zorgt de natuur er zelf voor dat de letterlijk en figuurlijke stevige mens overeind blijft. Ik vind het een prachtige theorie en denk gezien mijn eigen bilomvang nog jaren mee te gaan.

Fabulous 40 Party

Fietsendief

Zaterdag vervloekte ik alles en iedereen. Geen goed woord had ik voor dit bedorven dorp waar ik in mijn bloedeigen tuin mijn fiets op slot had moeten zetten omdat er hier mensen rondsjaggeren die niet met hun klauwen van mijn spullen af kunnen blijven. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd mijn prachtige oerdegelijke trouwe Gazelle opoefiets op brute wijze uit mijn leven gereden.

In het verleden ben ik al meerdere fietsen verloren aan gespuis maar in Amsterdam was ik er minder verbaasd over. De woede was er niet minder om, maar op een of andere manier kon je het in de hoofdstad wel een beetje verwachten. Nu, in mijn vriendelijke dorpje was ik er van overtuigd dat mijn fiets nooit meer gestolen zou worden. Stom dus. Want zelfs mijn ontzettend opvallende en volledig verbouwde fiets viel in de smaak bij een dief.

Gelukkig wonen er in dit dorpje ook heel oplettende lieden. Mensen die het vreemd vinden dat er op zaterdagmiddag een fiets in de bossen ligt. Een fiets met een transportbak die gezellig versierd is met grasmatten en paarse bloemen. Twee kinderzitjes ook.

Dus nam een vriendelijke wandelaar mijn ros mee naar zijn tuin. Ook hij stond die zaterdag, net als ik toen ik aangifte wilde doen, voor een gesloten politiebureau. Zo kwam het dat de redder van mijn fiets, gisteren een rondje langs de scholen maakte met de vraag of een van de moeders een fiets kwijt was. Toen kwam de Amber Alert, mijn persoonlijke vermistefietsversie aan iedere Bergenaar die in mijn telefoon staat, van pas. Ik heb mijn fiets weer terug. De vinder heb ik een fles Champagne gegeven en blijf ik eeuwige dank verschuldigd.

Helaas voor de dief ben ik wraakzuchtig en is mijn netwerk groot en loslippig. Inmiddels is het verhaal van mijn fiets een eigen leven gaan leiden en komt er een dag dat iemand per ongeluk verklapt dat zijn of haar oppas of kind iemand kent die in een dronken bui een bebloemde omafiets jatte. Op die dag zal de EHBO in het MCA een patiënt binnen krijgen met een rol plastic gras en een flinke bos kunstbloemen in zijn rectum. Zo diep dat hij minstens een jaar niet kan fietsen.

Samen met Sandra Broman in Beauty+ Magazine.
Tot grote ergernis van onze kinderen vergelijken we inderdaad onze bloesinhoud.